"Er is geen leuke manier om het te zeggen, maar wat denk je ervan dat jij nu eens ophoudt met je excuses en gewoon gaat doen wat we hebben afgesproken? Wat jij met jezelf hebt afgesproken?", zeg ik. Zij kijkt me aan en is met stomheid geslagen. Ze hapt naar adem. Ze opent opnieuw haar mond en voordat ze een weerwoord kan geven leg ik even mijn hand op haar hand. Ik kijk haar rustig aan en laat mijn ogen spreken: ik bedoel het goed, het is goed. Je hoeft niets te zeggen.

We laten samen de stilte er gewoon zijn en dat is merkbaar wanneer onze ademhalingen als vanzelf gelijk lijken te gaan.

Ze wordt rustiger en we concentreren ons zonder een woord te zeggen op onze ademhaling. Seconden. Minuten. Het voelt fijn.

Ik schrik er bijna van als ze opeens zegt: "Wauw, dat is lang geleden. Dat iemand dát tegen mij zei. Ik denk voor het laatst toen ik op de middelbare school zat?".

Opnieuw blijf ik stil. Deze vraag hoeft hoeft niet beantwoord te worden. We kijken elkaar aan. Ik glimlach en zij glimlacht terug.

Mijn cliënt is binnengekomen met een duidelijke hulpvraag: afvallen lukt haar eerst wel, maar ze houdt het nooit vol. Meestal gooit ze zo'n 10 kilo voor de eindstreep de handdoek in de ring. En met succes, want ze heeft het zo vaak al op die manier gedaan. Het resultaat was ook steeds hetzelfde; de verloren kilo's kwamen er met gemak weer aan, en vaak nog wat meer.

"Ik wil nu écht dat het me wel lukt. Ik wil mijn doel bereiken en dan mijn wensgewicht behouden.", dat was wat ze zei toen ik kennis met haar maakte. "Ik heb iemand nodig die me motiveert en me bij de les houdt. Die me inzichten geeft en zinnige dingen zegt. ".

De eerste weken waren niet zo moeilijk, ze boekte een gangbaar resultaat. Maar toch gebeurde het dat ze zich niet aan de afspraken met zichzelf kon houden en tijdens de consulten kwamen daarvoor goede excuses op tafel.

De frequentie van de consulten was van elke week naar één keer per veertien dagen gegaan omdat ze iedere week wegen en het consult best wel veel 'verloren tijd' vond.

Vandaag kwam ze daarop terug. Opnieuw liet ze weten dat ze de wekelijkse consulten écht nodig had.
Afgelopen weken had ze het naar eigen zeggen best heel goed gedaan. Of nou ja... op de high tea met haar moeder na, maar dat was natuurlijk wél een heel speciaal moment. Én de pizza met haar dochter.  In een echte pizzeria. Voor mijn cliënt een heel bijzonder en waardevol moment, waar ze graag een uitzondering voor maakte.

Een uitzondering op de afspraak met haarzelf: ik hou me aan mijn plan omdat dat het beste is voor mij.

Ik vroeg mijn cliënt niet door op de gebeurtenis, maar vroeg haar wel of ze zich ervan bewust was dat dit een patroon was. In eerste instantie zag zij dat niet zo.

Toen vroeg ik haar: kun je het ook omkeren? 'Jij geeft aan dat zowel het etentje met je moeder als het etentje met je dochter zó belangrijk voor je was, dat je daarvoor bereid bent de afspraak met je zelf te schenden. Wat kunnen je moeder en je dochter van jou leren?'.

Ze schrok toen ik het zo stelde: "Oei, nee.... zo leert mijn dochter niet hoe je gedisciplineerd je doelen bereikt... En ik wil ook niet dat mijn moeder meemaakt dat ik zo worstel.".

Opeens werd het haar duidelijk dat ze zichzelf zo steeds opnieuw saboteerde. Dit was haar manier om heel consequent haar doel niet te bereiken. En ze geloofde erin dat ze er eigenlijk niks aan kon doen... Mijn arme cliënt....

Vanaf nu komt ze elke week weer op consult. Het vergrote bewustzijn is een mooie stap. We zijn er nog lang niet, maar op de goede weg. We gaan door met het oefenen in 'anders denken'. Want, zo merkt ze, anders denken levert ander gedrag op. En dát zorgt uiteindelijk voor het beoogde resultaat.