Ik ben moeder van drie volwassen dochters. En terwijl ik die zin typ, besef ik heel goed wat ik schrijf. Volwassen dochters. Ik. Moeder van DRIE. Volwassenen. Dochters.

Gister kwam ik Jessica, mijn oudste dochter tegen in de plaatselijke supermarkt. Ze is 27 en woont al een paar jaar op zichzelf.

Terwijl we even een gesprekje voerden over een uitje dit weekend (want dochter Yvanka wordt zaterdag 26 jaar), gingen mijn gedachten terug naar die dag in augustus. Negen jaar geleden.

Jessica was toen 18 jaar en beleefde een mooie zomer. Werken, chillen, verliefd zijn;  we zagen haar niet zo vaak. Precies zoals het hoort wanneer je volwassen wordt. Je zoekt en gaat je eigen weg.

Een telefoontje op vrijdagavond maakte dat ik in één klap een moeder van het 'andere soort' werd. Ik hoorde, in ieder geval een hele lange tijd, bij de moeders die overbezorgd waren. Moeite met loslaten hadden. Zonder het te wensen, werd ik een moeder die haar dochters wilde behoeden voor al het kwaad, alle pijn en ongemakken. Misschien was ik dat ook wel een beetje, maar na die vrijdagavond werd ik dat méér.

Jessica, haar vriend en de hond van het gezin waren aangereden bij Pingjum. In de schemer van de avond gingen ze de hond uitlaten, hoe leuk is dat als je van de natuur houdt en verliefd bent.
Hij wilde na de brug wel rechtsaf over het schelpenpad, maar Jessica besliste en koos voor rechtdoor en dan linksom weer terug naar het huis van haar vader.

En toen was daar opeens die auto. En een klap. En een oorverdovende stilte.

Wat er daarna allemaal gebeurde is heel veel en heel verdrietig. Vinicius, Jessica haar vriend, en de hond hebben het ongeluk niet overleefd. En Jessica?

Ja Jessica wel. Al was ze zwaargewond en heeft ze maanden moeten herstellen. Maar al met al, kwam ze er fysiek, heel goed af. Na het ongeluk was er dat verschrikkelijke schuldgevoel. Haar vader, Jessica en ik zaten samen in de week na het ongeluk en bespraken wat er was gebeurd en haar gevoelens en gedachten. En ik hoor haar nog zeggen: "Had ik maar gedaan wat Vinicius wilde, dan waren we over het schelpenpad gelopen. Dan was het ongeluk nooit gebeurd, zeker weten dat hij dan nog had geleefd...".

En haar vader legde toen zijn hand op de hare en zei: "Luister eens Jes, het is heel normaal dat je jezelf dat afvraagt. Maar weet je, je kunt het jezelf alleen kwalijk nemen wanneer je van te voren had kunnen weten dat dat ongeluk plaats zou vinden. En dat wist je niet...".

Het raakte me wat hij zei en hoe hij dat zei. Ik haalde er troost uit en denk nog heel vaak terug aan dat moment.

In mijn praktijk komen er ook mensen die bij een tegenvallend resultaat wel zeggen: "Had ik nou maar niet dat wijntje genomen. Was ik maar vroeg naar bed gegaan toen ik moe was in plaats van blijven zitten. En die zak chips toch leeggegeten... Ik had geen tijd om te bewegen, of eigenlijk heb ik mezelf geen tijd gegund. Had ik maar...". Dat schuldgevoel mag er wel zijn. Want zij weten wat de consequenties zijn van hun gedrag (of komen er op deze manier wel achter). Daarover vel ik geen oordeel, dat moeten ze echt helemaal zelf weten. Iets in je mond stoppen of op de bank blijven zitten terwijl je zou sporten is een keuze uit vrije wil.

Toen ik haar zo zag staan, dubbend over wat te eten... Een volwassen vrouw, met vallen en steeds weer opgestaan heel ver gekomen en verdorie, nog maar 27 jaar jong. Een heel leven voor zich. En ik wist niet eens of ze nu nog wel eens last van dat schuldgevoel. Toen ik terugliep naar huis dacht ik nog: "Had ik haar daar nou niet eens even naar moeten vragen?", maar het moment en de locatie waren er niet zo geschikt voor.

Maar morgen! Dan zitten we twee uren in de trein naar Zutphen om daar een feestelijke dag met Yvanka te vieren. Ga ik het haar vragen.